Духоунасць

         Душа спявае. Каханне захапiла у палон   i панесла глыбокай плынню, веснавым разводзем зрываючи на сваем шляху вяликия масты и малые масточки и кладачки не парузумення. Разарваны ланцуги адиноты и цемры. Адкрыты усе адтулины, вокны душы насцеж сустракаючи святло кахання.  Усе дыхае затоеннай радасцю и счасцем, крылы выраслi за спiной.  I недзе там на вышынi у глыбини сусвету успыхнулi прыгожым,  цудоуным святлом дзве зоркi, якiя при сутыкненнi зазялi на момант успыхнувшым iскрыстым полымем на небасхiле. Промни гэтага святла  запали у людзьские души памечанные анёлам и распалили там адчуванне якое кличуць  каханнем. Як гэта добра.  Толькi так трэба жыць, кахаць.  
       
Кветки духмяннай чаромухи и кустов бэзу, спевы салауя  ранним веснавым свитанкам, подых цеплага тумана над речкай и у лузе - усе гэта краявиды роднай Беларуси.

                                                                                                           Свитанак.

            Сонейка павольна рухаецца над небасхилам. Заливаючи святлом наваколле. Вяликим вогненным шаром паустае па над лесам. Промни волата дыхаюць цяплынёй и спакоем, греюць ахаладавшую за ноч рэчку, кропли расы на листах старажытных дубоу и густой траве, празрыстым полымем рассеиваюць белы туман у лузе. Вялизные каменни нибыта раскиданные магутнай рукой па долу, ляжаць нерухома. Застыли у нямым маучанни, спаганенные, тоячие силы капища. Спакой, чуваць як рухаюца у паветры крылы мятлушки. Маучанне.  
              И раптам рыбины плёскаюць над вадой заглушаючы на хвилину птушинны гоман, яки сребным звонам у тую ж хвилину загучау сярод дреу и хмызняку на забалочанным беразе рэчки.
              А ни блачынки на небе. Раница набираючы силу уступае у свае правы.  Цудоуная пара. У гэты момант думаецца можна зазирнуць за гарызонт часу и здаренеу. Воля, раунапрауе, братэрства, пануе навокал. Па усяму видаць добры буде день и вольнае жыццё на вольнай зямли, хацелася вериць у нейки цуд.
            Не кранутая прырода гэта шчасце, падараваннае сусветным розумам, мабыць богам. Як и тысячи год таму, знае сваю моц и гаспадариць на зямли, а тутейшие людзи жывуць у гармонии з сусветам не рушачы старины и не крыудзичи навакольнага асяродзя. Кали буде так, то не парвецца ланцужок жыцця у людзей на касмичным карабли планеце пад назвай зямля Беларуси.