και κάτω από την γη με κοίταξε ένα βαρύ, πυκνό σαν πίσα (πίσσα), σκοτάδι.
Από ένα έβγαζα αυτά τα ζεστά ήσυχα σβωλάκια που όλο το δρόμο γαργαλούσαν τη κοιλιά και τις πλευρές μου, κι από ένα τα έριχνα στο σκοτάδι. Χάνονταν σχεδόν αθόρυβα, και μόνο κάπου πολύ βαθιά σχεδόν στο κέντρο της γης ακούγονταν ελαφρές βουτιές. Αυτά. Ερχόταν η ησυχία.
Ανέτειλαν τα πρώτα βραδινά αστέρια. Πάω σπίτι. Στο χωριό ανάβουν τα φώτα. Το φως πυκνό σα λάδι καλύπτει το χορτάρι, τους κορμούς των δέντρων και τα φύλλα των αγριοκέρασων που φυτρώνουν σχεδόν κοντά στα παράθυρα. Η μητέρα μου μάλλον τηγανίζει πατάτες. Και σ’όλη αυτήν την ηρεμία νιώθω μια υψηλή νότα ανησυχίας.
Η Τσιτά που όλη την ώρα έτρεχε πίσω μου τώρα με προσπερνάει, το γάλα στάζει με φωτεινές σταγόνες από τις βαριές θηλές της, αυτή σταματά, στρέφει το μουτράκι της και με κοιτάζει, και είναι αδύνατο να μην καταλάβει κανείς την ανέκφραστη ερώτηση στα έξυπνα μάτια της.
Πού; - ρωτούν τα λεπτά μαύρα χείλη της, το σώμα που έσκυψε αμέσως και οι πηγμένες θηλές της.
Πού; - σχεδόν ικετεύουν τα μάτια της.
Αποσύρω το βλέμμα μου και περνάω εμπρός. Αλλά αυτή πάλι με προσπερνά και πάλι έμμονα και σταθερά κοιτάζει τα μάτια μου. Σκύβω επάνω της και στις αποχρώσεις του μακρινού φωτός βλέπω πως στη γη κυλάει ένα αστεράκι. Στα μάτια της είναι ανθρώπινα δάκρυα.
Όλο το επόμενο δρόμο έκλαιγα. Λυπόμουν αυτά τα ζεστά σβωλάκια. Λυπόμουν τη Τσιτά. Λοιπόμουν τον εαυτό μου.
Η Τσιτά επίστρεψε και δύο μέρες πλάγιασε στο χυτοσίδηρο καπάκι στην αυλή.
Αυτή με συγχώρεσε με τη γυναικεία σπλαχνική της μνήμη της σκύλας. Μόνο που πολύ καιρό μετά με κοίταζε με ενοχή σαν όχι εγώ αλλά αυτή με πίκραινε με τον απρόσμενο πόνο της. Αυτή με συγχώρεσε αλλά δεν συγχώρεσα τον εαυτό μου...
Και τώρα εγώ, μεγάλος πια άντρας δεν έχω ούτε γάτες ούτε σκύλους. Από τότε φοβάμαι τα μάτια τους. Τα φοβάμαι... Και τότε... και τότε επάνω μου απλώθηκε η γαλανή κουβέρτα της νύχτας. Και στο ουρανό τρέχουν τα τέσσερα χνουδάτα σβωλάκια-σύννεφα. Είναι τα μικρά σκυλάκια του Γαϊαβάτα. Κινούν ανυπόμονα τα αδέξια ποδάκια τους με ροζ μαξιλαράκια στα δάχτυλα, και προφτάνουν ορμητικά τη αγέλη τους.
