От того, что дышала любовью,
Разогрелось дыханье в груди.
Без оглядки неслась за тобою
И не ведала, что впереди.
За чертой горизонта то время,
Где на самой развилке дорог
Камень-идол беседует с теми,
Кто без боли расстаться не смог.
А на нём, словно факела пламя,
Развевается красный платок.
Торможу, чтоб иссохшую память
Освежил новой встречи глоток.
Сколько душ на развилке невольно
В лоскутки искромсали любовь.
Не устанет их памяти поле
Перепахивать заново боль.
Обе тропки истоптаны очень,
Видно каменный идол суров.
В небе тучи сгущаются к ночи
И закат над развилкой багров... |
Послесловие:
Оригинал
Тамара Ганиева
Сатта
Һулыштан да ҡабынып була икән,
Дөрләп китә инем тыныңдан.
...Их йүгерҙем, күрмәй аҡ-ҡараны,
Эҙҙәреңдән, киткән юлыңдан.
Ул саҡ ҡалды офоҡ арттарында...
Саттарында ике һуҡмаҡтың
Шул уҡ балбал.
Мин түгел ул — хәтер.
Машинаны былай ҡыҙыҡ өсөн,
Юрый ғына бында туҡтаттым.
Шул балбалға яулыҡ бәйләгәндәр,
Ҡыҙыл, яңы — оҡшаш усаҡҡа.
Кемдәр йәнә айырылышты икән
Йә ҡауышты икән был сатта?
Бер беҙ генә түгел, уйламаҫтан
Мөхәббәтен ярған урталай.
Минең генә микән йән яланын
Килеп-килеп хәтер һуҡалай.
Ятып ҡына ерҙе тыңлайыммы,
Ауаз килер, бәлки, электән.
"Һин дә һин", — тип үлеп барған
күңелең
Ҡай тирәгә хәҙер ереккән?
...Һуҡмаҡтарҙың икеһе лә таҡыр,
Бер беҙ генә түгел алйоттар.
Хөкөмдарҙай һалҡын балбал сатта,
Баш осонда ғәмһеҙ болоттар.